Ik schrijf bijna twintig jaar geleden…
Een vrolijk en vinnig dametje op pensioenleeftijd staat in ons kapsalon… Bij mezelf denk ik – oh my God, die is niet content! – want ik was nog maar een kersverse kapster en had net twee weken eerder een permanent toegepast bij dit dametje…
Bleek dit dametje de tweelingzus te zijn van het bewuste dametje van twee weken eerder, oef! Ik kon ze lange tijd niet uit mekaar houden, Mella & Irène oftewel ‘Mellake’ en ‘Reineke’. Deze tweeling zag je altijd samen, onafscheidelijk en op zondag, wanneer de tv-mis vanuit de Sint-Servaasbasiliek in Grimbergen werd uitgezonden, zag je hen steevast op de eerste rij zitten, beiden in hun ‘beige’ regenjasje. Ze waren alletwee al weduwe toen ik hen leerde kennen, beiden verloren ook een kind… Maar nooit lieten deze dames het hoofd hangen. Mellake leek eigenlijk wel de sterkste van de twee, ook fysiek.
De zussen hebben mij en Serge – de Mechelaars die in Grimbergen een kapsalon overnamen – in hun hart gesloten. We waren nog zo jong en stapten zomaar dit project in. Het was spannend maar de vrolijkheid en de vriendschap die de tweelingzussen ons schonken gaf ons een ferme ‘boost’. Zo werd Grimbergen dus onze tweede thuis. Reineke was de stilste van de twee, terwijl Mellake een ’taterwater’ was, net als ik! ? Ze waren ook jarig in de maand april net als ik en dus grapten we over ons sterrenbeeld… ‘Wat zijn we toch sterk eh!’ lachten we dan naar mekaar… En sterk waren de dames zeker, ondanks al hun tegenslagen…
Omdat de dames ons nauw aan het hart lagen waren ze ook betrokken bij onze belangrijke familiale gebeurtenissen. Toen ik en Serge ons huwelijk vierden in de Sint-Servaasbasiliek was de tweeling er ook. Eigenlijk was het ook een viering van het leven, het leven dat ik tijdens onze huwelijksviering al in me droeg… Mellake en Reineke hebben ons ‘hobbelig’ parcours van onze kinderwens van dichtbij gevolgd. Toen ons kind geboren werd waren ze door het dolle heen! In hun huisje werden we ontvangen alsof we familie waren, beiden euforisch rond onze kersverse dochter. En een goed jaar later, toen onze dochter Romy werd gedoopt in diezelfde mooie Sint-Servaasbasiliek, waren ze er ook, om met ons die prachtige dag af te sluiten met een feestje in onze tuin…
Maar de tijd bleef niet stilstaan, ook voor Mellake en Reineke niet. Reineke was de eerste die wat begon te ‘sukkelen’, ze viel al wel eens en opmerkelijk, ze ‘krimpte’ een pak sneller dan haar zus Mellake. Het was vanaf toen dat ik de zussen wel uit mekaar kon houden. Mella bleef ondertussen haar vinnige vrolijke zelve, haar fysiek was duidelijk meer tegen de jaren bestand dan die van haar zus, zoveel was duidelijk. Omdat Reineke zo sukkelde zagen we haar ook wat minder, Mella bezocht dan weer heel regelmatig ons kapsalon. Over alles konden we praten, misschien was ze wel een beetje de grootmoeder die ik al lang verloren was… Ik keek op naar haar, hoe ze trouw bleef aan haar principes en tegelijk met de grootste ‘luchtigheid’ door het leven stapte… Als ik een slechte dag had probeerde dit kleine dametje me steevast op te fleuren…
En plots trokken er hele donkere wolken boven Mellake’s leven, haar dochter werd ziek en stierf na een lange moedige strijd… Er is toen ook een stukje van Mella zelf gestorven, we hebben toen vaak gepraat, over hoe ze vorige tegenslagen in haar leven overwon en over het verdriet van het verlies van haar kind, de tegenslag die ze nooit zou overwinnen… Ze had zo’n hartzeer dat haar hart ook echt beschadigd raakte… Een tijdje geleden dan, verloor ze ook Reineke haar tweelingzus nadat deze al een tijdje in een verzorgingstehuis verbleef. Toch bleef ze moedig in het leven staan. Mellake was diep gelovig, moedig zijn en dankbaar zijn voor elke dag was iets waar ze erg achterstond. Wij ‘verwenden’ Mellake als ze naar ons kapsalon kwam, ze vond het belangrijk dat haar haren netjes waren. We voerden lieve en grappige gesprekken met haar, legden haar witte haren netjes in de plooi en schonken haar een lekker kopje koffie. In april dit jaar werd Mellake 90 jaar! Aan onze kapstok kon ze al lang niet meer aan, zo sterk was deze toch al kleine dame gekrompen! Soms was het best grappig, zoals de laatste keren dat ze onze dochter Romy zag – nu 14 jaar – en zei: ‘Amai die is groot zeg!’ En dan bekeek ik Mellake en dan schoten we allebei in de lach want Mellake kwam zelfs bijna niet meer tot aan onze toog van de kassa ? De laatste tijd ‘sukkelde’ Mellake ook… Maar ze moest en zou tot in ons kapsalon geraken! We lieten haar niet meer alleen naar huis gaan dus ging 1 van ons met haar mee zodat we wisten dat ze weer veilig in haar huisje was… De laatste weken verbleef Mellake al wel eens in het ziekenhuis, steeds was er wel wat… Toch bleef ze nog naar ons komen maar elke keer zag ik haar ‘goesting’ om door te zetten beetje bij beetje verminderen. Twee weken geleden zag ik haar in ons kapsalon voor het laatst… Ze zat stilletjes met haar krulspelden onder de droogkap te nippen van haar koffietje… Omdat ik mijn dochter van school ging halen verliet ik wat vroeger het kapsalon dus ging ik al dag zeggen aan Mellake… Toen ik naar haar toe stapte en in de spiegel keek waar ze voor zat schrok ik een beetje… Geen schittering meer in haar ogen, de vinnigheid had plaatsgemaakt voor moeheid… ‘Geef een dikke zoen aan ons Romyke’ zei ze me nog… Haar aanblik bleef nog een paar uren door mijn hoofd spoken… Deze week maandag is Mellake overleden, ze was er helemaal klaar voor… We waren de kluts kwijt door het nieuws van haar overlijden… Plots stond haar zoon in ons kapsalon, we waren content dat we hem meteen persoonlijk konden condoleren. ‘Ik moest jullie trouwens nog de groeten doen van ons moeder…’ zei hij. Serge en ik moesten dat even laten bezinken, we zaten mekaar ’s avonds wat verward aan te kijken. Wat later overviel ons een gevoel van dankbaarheid… Wat een uitzonderlijke dame, zelfs op haar sterfbed bleef ze denken aan alle mensen die haar dierbaar waren en liet ze elkeen op 1 of andere manier weten, het is goed geweest zo… Vandaag werd Mellake begraven. Toen ik het centrum van Grimbergen binnen reed hoorde ik de klokken van de Sint-Servaasbasiliek luiden, het greep me naar de keel want ik wist dat het voor Mellake was…
Rust zacht Mellake, we zullen je missen maar nooit vergeten <3
